Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Μαθητές φεύγουν, μαθητές έρχονται

(Κάποιες σκέψεις με αφορμή τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου)

   
της Σταυρούλας Ζιαζοπούλου, Φιλολόγου του σχολείου μας
           Γιορτάσαμε και φέτος την 28η Οκτωβρίου. Και όπως πάντα είναι μια χαρά, ένα καμάρι και μια συγκίνηση για εμάς τους καθηγητές να βλέπουμε τους μαθητές σε μια συνέχεια στον χρόνο να ανακαλύπτουν, να μαθαίνουν, να εκφράζουν, να τραγουδούν να απαγγέλλουν, να υποδύονται, να χορεύουν κι όλα αυτά για χάρη της Ιστορίας, της μνήμης και της παράδοσης.
         Αυτή η μέρα έχει παντα για μένα μια συγκίνηση και ο λόγος δεν είναι ο προφανής. Αναλογίζομαι πως το επάγγελμά μας έχει μια ιδιαιτερότητα. Ξεκινάμε την «καριέρα» μας γεμάτοι ενθουσιασμό να δώσουμε από αυτά που πήραμε ή να είμαστε καλύτεροι από τους καθηγητές που είχαμε. Και περνούν τα χρόνια και έρχεται η κούραση, τα υπαρκτά προβλήματα της πραγματικής εκπαίδευσης και προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθιοι την ελπίδα πως αυτές οι ψυχές που έχουμε την ευθύνη τους μπορούν να βρουν τον δρόμο τους και να δώσουν φως σ’ έναν κόσμο που πάντα απειλούνταν από το σκοτάδι, μα συνεχίζει.
      Κι αλλάζουν τα πρόσωπα. Μαθητές φεύγουν, μαθητές έρχονται. Οι πρώτοι αποχαιρετισμοί ήταν πιο δύσκολοι. Μετά, σιγά σιγά η λύπη μετουσιώθηκε σε χαρά από τις σχέσεις που κράτησαν με μαθητές που έφυγαν και τράβηξαν τον δρόμο της ενηλικίωσης, της δημιουργίας. Δύσκολα στην αρχή μα με μαθηματική ακρίβεια, νέα πρόσωπα φωτίζουν τις τάξεις, νέες απορίες, ιδέες, αμφισβητήσεις αρθρώνονται και η ισορροπία αντικαθιστά την πρώτη αμηχανία της αλλαγής.
       Κι έρχεται η πρώτη σχολική γιορτή, της 28ης, κι έρχονται τα αποδημητικά πουλιά, είτε για να παραλάβουν τους επαίνους τους είτε γιατί πεθύμησαν μια κάποια φωλιά που υπήρξε γι’ αυτά το σχολειό τους. Και νιώθω πως η αλυσίδα μεγαλώνει. Η αλυσίδα που ενώνει τη μια γενιά με την άλλη, των παιδιών μα και τη δική μας και των δασκάλων μας.
      Και νιώθουμε σαν πνευματικοί γονείς και παίρνουμε κουράγιο πως αξίζει, λέει, η δουλειά που κάνουμε. Και καμαρώνουμε. Και γυρίζουμε πίσω στον χρόνο, τότε που διαλέξαμε  νά ‘χουμε να κάνουμε με εφήβους, με αποχαιρετισμούς και με ελπίδα. Και συνεχίζουμε.
        Στο καλό και καλωσορίσατε!                                                             

1 σχόλιο:

  1. Ἔτσι εἶναι... συναδέλφισσα! Φεύγει μιά φουρνιά μαθητῶν καί νιώθω ὅτι κάτι πολύτιμο ἔχω χάσει... Μά εὐτυχῶς ἔρχεται ἡ νέα γενιά καί μᾶς ζεσταίνει τήν καρδιά... γιά νά φύγει κι αὐτή μέ τή σειρά της... Μερικές φορές βλέπω στά τζάμια ἤ πίσω ἀπό τούς τοίχους τίς φυσιογνωμίες παλαιῶν μαθητῶν-τριῶν πού πολύ ἀγάπησα. Τό κάνω καί καμιά φορά ἐπίτηδες, γιά νά μήν τούς ξεχάσω... Τί τά θές; Δίνουμε ψυχή σ' αὐτή τή δουλειά... Δέν εἶναι μόνο τό μυαλό καί ὁ χρόνος. Εἶναι πολλά παραπάνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή